Ik wist niet precies wat te verwachten van dit derde Depressiegala. Voor de gelegenheid had ik toch maar een jurkje aangedaan en een vriendin van me uitgenodigd die werkzaam is als GZ-psycholoog. Het programma zag er in ieder geval veelbelovend uit.
Bram Bakker en Esther van Fenema zijn de organisatoren van dit gala (vanuit de Mental Health Foundation), maar daaromheen zit een heel team van mensen die ontzettend betrokken zijn. Ik stelde me in op informatie en ervaringsverhalen over depressie. Vanaf het begin van de avond word ik echter diep geraakt door de oprechtheid en openheid waarmee de verschillende gasten op het toneel hun verhaal doen. Zo vertelt Marijke Groot, bijna zichtbaar worstelend met haar kwetsbaarheden op komische en spitsvondige wijze over haar kwetsbaarheden. En verhaalt Rianne Meijer over de zelfmoord van haar moeder, die niet voorkomen kon worden. Pepijn Schoneveld is niet alleen somber, maar ook bang en kan toch de zaal aan het lachen krijgen. Sophie Ousri vertelt in een interview met Esther van Fenema over haar opname en wat daaraan vooraf ging. Ook ben ik behoorlijk geraakt door het laatste optreden voor de pauze door Laura van Kaam. Haar verhaal is bijzonder indringend en haar stem en liedjes minstens evenveel. Haar worsteling is voelbaar in tekst en muziek.
In de pauze raak ik aan de praat met verschillende mensen. Hoe mooi is het dat het onderwerp van gesprek niet is hoe goed het met eenieder gaat, maar vooral over psychische kwetsbaarheid, in welke vorm dan ook. Verfrissend en verbindend.
Door de uitloop voor de pauze heb ik helaas het tweede gedeelte gemist. Maar wel heel verstandig dat ik aan mijn eigen energiebalans dacht. Mijn bewustzijn van de psychische toestand van mezelf en de ander is weer groter geworden.[:]
